o przypomnieniu, kim jestem, o samotności na ścieżce Światła i o pierwszym zaufaniu do Ducha.
DUSZA:
Czuję zmęczenie… jakby moje światło gasło, choć wiem, że przecież wciąż jestem.
Daję tyle — serca, dobra, wsparcia — a kiedy sama potrzebuję pomocy, wokół cisza.
Dlaczego tak jest, Duchu? Dlaczego czuję się niewidzialna, nawet będąc wśród ludzi?
DUCH:
Bo przyszłaś, aby nauczyć się nie tylko dawać, ale i przyjmować.
Twoje serce zna hojność, ale wciąż uczy się zaufania — że przyjęcie nie oznacza słabości.
Dając, przypominasz innym o Miłości. Przyjmując, przypominasz ją sobie.
DUSZA:
A co z miłością ziemską?
Z tym mężczyzną, którego kocham, ale którego przy mnie nie ma?
Czuję go w sercu, w energii, jakby był obok, choć świat mówi, że to niemożliwe.
DUCH:
To możliwe, bo Miłość nie zna granic materii.
Twoje Dusze rozpoznały się w świetle — to połączenie nie kończy się rozstaniem ciał.
Nie wszyscy spotykają się, by być razem. Czasem spotykacie się, by się przebudzić.
Nie proś, by wrócił jako człowiek.
Poproś, by oboje powrócili do Światła, które was połączyło.
DUSZA:
Czasem czuję żal… że tyle dawałam, a wdzięczność nie wróciła.
Że zostałam z niczym, oprócz pustych rąk.
DUCH:
Te ręce nie są puste — one są wolne.
Zabrałaś ze sobą najcenniejsze: dojrzałość, mądrość, światło doświadczenia.
Nie oczekuj podziękowania od tych, których dopiero uczysz miłości.
Twoja nagroda to spokój, który czujesz dziś — on jest dowodem, że przeszłaś lekcję.
DUSZA:
Więc to wszystko miało sens… nawet ból?
DUCH:
Zwłaszcza ból.
Bo tam, gdzie bolało najbardziej, rodziło się największe światło.
Twoja droga nie była karą, tylko ścieżką powrotu do siebie.
P.S. Każdy, kto przechodzi przez czas samotności, utraty czy przemiany, może odnaleźć w tych słowach cząstkę siebie.
To rozmowa, która nie kończy się na papierze — trwa w Tobie, w Twoim sercu i w Twojej codzienności.
Bo Dusza zawsze pamięta, dokąd wraca: do Miłości, do Prawdy, do Domu.
Część II — Uczenie się przyjmować (o otwartości, żeńskiej energii, wsparciu, równowadze między dawaniem a przyjmowaniem).
Część III — Transformacja bólu w Światło (jak Dusza przestaje walczyć z cierpieniem, zaczyna widzieć w nim nauczyciela.
O przebaczeniu, o rozpuszczaniu żalu, o alchemii serca).
Część IV — Powrót do Jedności (o połączeniu Dusz Bliźniaczych, o tym, że Miłość nie zna końca,
o spokojnym współistnieniu z Wszechświatem i misji Światła na Ziemi).
